Gruß aus der Heimat an:

"Ons liewe Kalkerse Saldote!" Kalker, Posse (Ostern) 1941

 Änn wass de Wenter noch so hart mätt Iss, änn Schnejj änn Bujje, 

datt hät öm alles nit gebart et Fruggjor sett an de Rujje.

Eck Kalker hätt öm op de Röck  mätt all sinn Fisematänte, 
et rieft sich now de Ooge flöck ann dütt ow Poss-Komplemänte. 
 
Mätt Kärsmes sinn wej bennes Hüss ons alles aan goon kieke, 
wij wass et now, wänn büttenöm wej eene Rondgang mieke? 
 
Van de Märt gönn wej de Montpoort ütt norr de Monterbärg op aan. 
Now träckt de Nöös marr nit so hoch van stenke es necks draan;
 
loppt ock nit egal gradvörrütt diräckt bes norr de Manier, 
dütt nätt, as Mutt mätt öwer ging, wej welle noch watt wier. 

De Landstroot lett so steIl geröst Genn Auto es te siehn 
worr soll en Auto ock van loope, wänn de Schinn fählt förr Benzin. 
 
De Landstroot aff, de Sandwägg in de Schlucht herrop geklomme, 
an wätt gej rechteg noch de Wägg, moj ant Mällepöttje komme. 
 
Now kriggt minn asteblief genn Streek ann gött minn dorr an't kloppe, 
et koss ow later noch es wäll dänn Euwer dorr föör foppe.
 
Vör ons lett de aalde Bahn, datt sall wäll motte stemme; 
de Wägg dat es host pure Saand an de Kante wasse Bremme. 
 
Et ganze Hooch lett now vörr ons Mätt Lächte änn mätt Höchte, 
änn weil et Wäär so sälde kloor, sij hondert Kärktörn löchte.
 
Now dräjt ow asteblief es ömm, dann sij ganz van de Söck 
in de Sonn gebaajt lett üttgespreit ons Kalker in de Röck
 
Änn nätt as wij enn Selverband de Leij löppt rond herömm, 
in grüne Weijes ingebett ömsömmt van Päpplebööm.
 
Et Roothüss wenkt, et wenkt de Kärk, et wenkt ow eige Hüss, 
änn Hart änn Siel dij sägge ow, dorr höör alleen eck tüss.
 
Änn Vatt, of Mutt, of Frau, of BIaag, of enne guje Frend, 
genn Menz es van ow allemol dänn dor necks Liewes fend. 

Wenn denkt nitt an Will Ostermann änn kann öm ock verstohn : 
"Koss eck doch marr op Hüss aan träcke, eck woll te Fut norr Kalker gohn. " 

 
Wej könne länger röste niet, ritt loss ow van datt BeId 
an de Römerpött geht et vorbej, bes an et End van de Wält.
 
Änn ömmer es man ganz üttereen, wej datt now all wär sitt; 
van Sante sij norr Ältenberg, änn Wesel, Anholt, Rääs, ganz witt. 
 
Grüne Weije, blenkend Water, Bööm änn Hecke, brunne Fälder, 
änn dorr tösse Hööf änn Kuwe, alles lett wij op ennen Tälder.
 
Röst now äwes op de Bank änn drommt so vör ow henn, 
van Blaage änn van jongen Titt datt kömmt ow all in't Senn. 
 
Marr now dänn Eselswägg heraff et rückt all host norr Bier, 
änn kuhl änn dorsteg sette wej, bej Josep anne Manier. 
 
Et geht all sacht op owend aan änn Titt wörd et norr Hüss; 
Posseier schmaake kaalt nit gut, änn Mutt meckt sönst Gedrüss. 
 
Wej gönn now op de Märt üttereen, watt hätt et te bedüjje, 
de Klocke falIe allemooI in, öm ons norr Hüss te lüjje. 
 
De Toffel es all opgedeckt, eck hatt et wäll gedocht, 
mätt Eier, süwer bontgefärft, dij dä Posshas gebrocht. 
 
Now asteblief an' t Brätt heraan . Fählt sönst, es dett of datt, 
et gefft noch nätt wij jedes Johr mätt Posse Eier satt. 
 
Titt es et för norr Bett te gohn, änn wönsch ow wäll te röste. 
schloppt gut änn drommt mar allemooI van Posse -Kalker - Wehrsiehn’ s Fäste.
 
För et Lest, Saldote, guje Nacht, bes op enne andre Kier, 
ons geht et all noch däftig gut, kommt gej gesond gau weer. 

In de Naam van alle Börgers

denn Börgermester 
denn Ortsgruppenleiter